یک چیزی که تجربیات این سالها بهم ثابت کرده اینه که قرار نیست هرکس وارد زندگیت شد تا آخر عمر داخل زندگیت بمونه. این می خواد یک دوست و آشنا و همکار یا هرکس دیگه ای حتی از نزديک ترین افراد بهت باشه. گاهی خیلی ها وارد زندگیت می شوند تا آینه تو بشوند و بعد برن تا بهت یاد بدن تو راهی رو که رفتی اشتباه بوده یا اینکه اگه با یک آدم اشتباه باشی چی پیش میاد و باعث بشن دست به تصحیح مسیرت بزنی و یک سری تغییرات داخل سبک زندگیت بدی. این ها می تونه خیلی تلخ و پر هزینه باشه ولی خب ارزشش رو داره. خیلی هام برعکسش را باعث می شوند و بهت نشون می دن که یک انسان خوب و مسیر درست چطور ممکنه باشه. مهم اینه که از هرکس چه درسی گرفته و توشه مسیر بعد از این برای رسیدن به سرنوشت مورد قبول می شه . نباید حساب این رو کرد هرخوبی یا بدی که از افراد تو زندگیت می بینی دائمی هست چون در این دنیا قرار به بی ثباتی هست.

یک اصل دیگه هم در دنیا هم اینه که قرار نیست هرچیزی رو می خواهیم بهش برسیم حتی اگه همه چیز رو حساب کرده باشیم. به قول حضرت علی (ع) من خداوند را در برهم زدن عظم و اراده ها شناختم . هزاران چیز و عامل غیرقابل کنترل و پیش بینی در این دنیا وجود داره که در تعیین هر شرایطی دخیل هستند که بسیاری از آنها در کنترل ما نیستند برای همین وقتی به یک نتیجه غیر دلخواه رسیدیم لزوما نباید فکر کنیم خودمون قصور داشتیم. این یک درس مهم در زندگی هست . آموختنش برای خیلی ها درد آوره و نمی خوان بپذیرند.

به قول حافظ:

گرچه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید

هیچ راهی را نیست که آن را نیست پایان ، غم مخور